De 10 Beginselen, al-Mabadi al-Ashara van Tajwid

De Tien Beginselen, oftewel al-Mabadi al-Ashara, zijn 10 kernpunten van een vakgebied die iedereen zou moeten kennen. Het geeft iemand in korte lijnen weer wat een vakgebied inhoudt. Het is een soort samenvatting die elke student zou moeten kennen voordat hij zich verdiept in een bepaald onderwerp. Het kennen van al-Mabadi al-Ashara helpt je om te weten waar een vak over gaat en wat er met het onderwerp kan worden bereikt. Je kunt hiermee zo het gewicht van een bepaald vakgebied, al voordat je ermee begint, afwegen tegen andere vakgebieden. Zo heb je beter voor ogen wat je uiteindelijk zult bereiken en hoe je bijvoorbeeld je tijd moet spenderen over de vele vakken die je leert. Je kunt zo dus enorm veel tijd en moeite besparen en doelgerichter studeren.

Hoe vaak zien we dat studenten ontzettend veel moeite doen in een vakgebied, om er pas later achter te komen dat zij al die moeite beter in andere vakken hadden kunnen steken. In de praktijk zien we bijvoorbeeld beginners de Tuhfah al-Atfal en al-Jazariyyah compleet uit het hoofd leren, maandenlang te memoriseren, terwijl ze beter al die moeite konden stoppen in praktijkles of basis Arabisch. Het doel van de twee gedichten is namelijk de uitspraak van de nobele Profeet imiteren! Hier staat praktijk voor aan de wieg.

De dichter al-Sabban al-Hanafi en de 10 beginselen

De bekendste dichtregels over de tien beginselen (al-Mabadi al-Ashara) zijn die van Shaykh Abu al-’Irfan Muhammad ibn ‘Ali al-Ṣabban al-Hanafi (gest. 1206 AH/1791 g.j.), rahimahullah, uit Egypte.  Hij was een meester in de Arabische logica en Arabische grammatica.  Zijn dichtregels zijn gemakkelijk te memoriseren en luiden als volgt in het Arabisch:

Transliteratie:

Inna mabadiya kulli fannin Asharah ٭ al-haddu wa’l-mawdu’ thumma’l-thamarah
Wa nisbatun wa fadluhu wa’l-wadi’ ٭ wa’l-ismu’l-istimdadu hukmu’l-Shari’
Masa’ilun wa’l-ba’du bi’l-ba’di’ktafa ٭ wa man dara’l-jami’ haza al-sharafa

Vertaling:

“Voorwaar, de beginselen voor iedere wetenschap zijn (er) tien.
De definitie, het onderwerp, vervolgens zijn vrucht.
De verhouding (met andere wetenschappen) en zijn gunst en de grondlegger.
De naam en de bronnen en het oordeel volgens de Wetgever (daarover).
Kwesties, en sommigen stellen zichzelf tevreden met een deel (of: iets) ervan.
En degene die ze allemaal kent, verkrijgt eer.”

De 10 beginselen in beeld

Wat zijn de tien kernpunten van al-Mabadi al-Ashara:

1. 1. Definitie: de definitie (al-Hadd) of omschrijving (Ta’rif) van die wetenschap (Fann of ‘Ilm). Een wetenschap wordt vaak met één of meerdere definities omschreven.
      
      
   2. Onderwerp: Het onderwerp (al-Mawdu’) of het thema van die wetenschap.

       

   3. Profijten: De vrucht (al-Thamarah) van die wetenschap d.w.z. het nut of voordeel (al-Faʾidah), dan wel het gevolg of resultaat van bestudering en toepassing van deze wetenschap.

       

   4. Relatie tot andere vakken: De verhouding of relatie van die wetenschap tot andere wetenschappen (Nisbatun ila Ghayrihi min al-’Ulum). D.w.z. de indeling of categorisering van die wetenschap.

       

   5. Deugd: Zijn gunst, deugd (Fadluhu), merite of waarde. Met andere woorden: de status van die wetenschap.

       

   6. Grondlegger: dit is iemand die een wetenschap uiteenzet en nader uitlegt of verklaart. Met andere woorden: De grondlegger (al-Wadi’), oprichter, stichter of pionier, de eerste persoon die hierover heeft geschreven of gesproken.

       

   7. Naam: De naam (al-Ism) of titel van die wetenschap.

       

   8. Bronvoering: De bronnen (al-Istimdad) en referenties voor een wetenschap die gebruikt worden als bewijsvoering of waaruit geput wordt.

       

   9. Regel: Het juridisch-islamitisch oordeel (Hukm al-Shari’) van de Wetgever (Allah) hierover, oftewel het oordeel volgens de shari’a.

       

   10. Vraagstukken: Belangrijke kwesties of vraagstukken (Masaʾilun) die zich voordoen in deze wetenschap.

De tien beginselen van Tajwid

1. Definitie:
   Taalkundig betekent Tajwid o.a. verbetering en perfectionering. Vakkundig duidt Tajwid op het verbeteren en perfectioneren van de Koranrecitatie door elke letter uit te spreken van het correcte punt van articulatie (Makhraj), met de juiste lettereigenschappen (Sifat).

    

2. Onderwerp:
   De Edele Koran en zijn woorden. Volgens enkele geleerden ook de Ahadith.
   
   
3. Profijten:
   Onze tong vrijwaren van fouten, onjuistheden en verbastering in onze Koranrecitatie. De tevredenheid van God verkrijgen middels het naleven van de regels van Tajwid.
   
   
4. Relatie tot andere vakken:
   Het vak behoort tot de wetenschappen van de shari’a gerelateerd aan de Edele Koran.

    

5. Deugd:
   Het is een van de nobelste vakgebieden binnen de islamitische wetenschappen omdat het verband houdt met het nobelste boek, de Koran.
   
   
6. Grondlegger:
   De geleerde Musa b. ʿUbayd Allah b. Yahya b. Khaqan al-Khaqani al-Baghdadi (d. 325 AH/936 g.j.). In realiteit is de Profeet Muhammad de werkelijke grondlegger hiervan, daar deze regels vanuit zijn recitatie zijn ontsprongen. Hij reciteerde in opdracht van Allah via de Engel Djibraa-iel op perfecte wijze. Door deze klanken en toepassingsgeluiden te bestuderen, concludeerden de latere geleerden dat er een systeem in te vinden is. Deze werden door hen toen verduidelijkt en dit stond bekend als Tajwid- of Tartil-regels.
   
   
7. Naam: ‘Ilm al-Tajwid.

    

8. Bronvoering
   De Edele Koran, de Sunnah, de Koranrecitatie van de Profeet en zijn metgezellen, hun volgelingen en de Koranische recitatiedeskundigen.

    

9. Regel
   Theoretisch gezien is het een gemeenschappelijke verplichting (Fard Kifayah) en praktisch gezien is het een individuele verplichting (FardʿAyn).
   
   
10. Vraagstukken:
    Het verbeteren en perfectioneren van de Koranrecitatie berust op vier pijlers:

Kennis over de punten van articulatie;
Kennis over de lettereigenschappen;
Kennis over de regels, en
Mondgymnastiek en herhaaldelijk oefenen.